Page 19 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

“Τι σου έκανα; Εξ’ άλλου, δεν είμαι ακόμα
έτοιμο, ώριμο μανιτάρι. Πώς θα με φας;
Πρέπει να μεγαλώσω και να γίνω
στρογγυλός, σαν τη μαμά μου τη Μανιτίκα”.
“Άκου, λοιπόν”, είπε ο λαγός,
με ύφος πονηρό.

“Αφού δεν είσαι σκαθάρι και δεν είσαι ακόμα
ώριμο μανιτάρι, δεν θα σε πειράξω. Θα σε
αφήσω να παίξεις με τα μουστάκια μου και
με την ουρά μου κι εσύ, ως αντάλλαγμα, θα

με αφήσεις να σε γαργαλάω”.
“Τέλεια”, είπε γεμάτος ενθουσιασμό
ο Σκαθαρούλης.
“Επιτέλους και λίγο παιχνίδι” σκέφτηκε ο
μικρός μας φίλος, ο οποίος δεν είχε
αντιληφθεί το περίεργο βλέμμα

του Λαγουδέλη.
“Δηλαδή, είμαστε φίλοι;”
“Πες το κι έτσι”, είπε ο λαγός, κουνώντας την
ουρά του νευρικά.
Ο Λαγουδέλης θα περίμενε ακόμα μερικές

ημέρες, μήπως τελικά το σκαθάρι γινόταν
στρογγυλό μανιτάρι,
αφού σε τούτο το μέρος, όλα ήταν πιθανό
να συμβούν.
Μέρα με τη μέρα, το παιχνίδι συνεχιζόταν
αδιάκοπα.

16