Page 14 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

Χαμένος στις σκέψεις του όπως ήταν,
το μικρό σκαθάρι δεν πρόσεξε μια πετρούλα,
που βρισκόταν μπροστά του.
Σκόνταψε πάνω της και παρασύρθηκε μαζί
της σε μια κατηφόρα χωρίς σταματημό, έως
ότου προσγειώθηκε με τα πόδια στον αέρα

και την πλάτη του πάνω στο χώμα.
Όσο κι αν κουνούσε τα ποδαράκια του,
όσο κι αν προσπαθούσε, παρέμενε στην ίδια
θέση. Άρχισε να απογοητεύεται και να νιώθει

πως θα μείνει για πάντα ανάποδα, όταν ένας
δυνατός άνεμος φύσηξε και μονομιάς
βρέθηκε ξαφνικά πάνω σ’ ένα πανέμορφο,
χνουδωτό λουλούδι.
Ένιωσε τόσο όμορφα, που ο νους του έτρεξε
κατευθείαν στη ζεστασιά της μαμάς του.

Εξαντλημένος όπως ήταν, δεν άργησε να τον
αγκαλιάσει ο ύπνος και να στείλει στις
σκέψεις του ένα όμορφο όνειρο με το όνομα
Μανιτίκα.
Όταν ξύπνησε, τεντώθηκε και έτριψε τα

ποδαράκια του πάνω στο χνουδωτό λουλούδι.
Ξαφνικά, μια φωνή ακούστηκε δυνατά,
μέσα στην ησυχία:
“Εεεε! Πιο σιγά. Θα με γρατσουνίσεις και θα
χάσω το χνούδι μου”, είπε το λουλούδι.

11