Page 22 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

Βέβαια, του φαινόταν παράξενο που
η ακρίδα με τα μεγάλα πόδια
προθυμοποιήθηκε να τον βοηθήσει, χωρίς
να ζητήσει αντάλλαγμα.
Ή μήπως θα ζητούσε κάτι, όταν θα έφταναν
στον προορισμό τους;

“Κρατήσου Σκαθαρούλη, φθάσαμε!”, φώναξε
η Λήδα την ώρα που προσγειωνόταν πάνω
σε ένα νούφαρο.
Ο μικρός μας φίλος, βρέθηκε ξαφνικά πάνω

σε κάτι που κουνιόταν.
Η Λήδα του χαμογέλασε και του είπε:
“Σε αφήνω σε καλά χέρια. Είμαι σίγουρη πως
θα περάσεις όμορφα!”.
“Δεν ξέρω πώς να σ’ ευχαριστήσω!”,
αποκρίθηκε με ζωηρή φωνή ο Σκαθαρούλης.

“Ελπίζω να σε ξαναδώ!”.
“Ποιος ξέρει;”, απάντησε η Λήδα και με ένα
σάλτο εξαφανίστηκε μέσα στα χορτάρια.
Το μικρό κόκκινο σκαθάρι παρατηρούσε
την όμορφη ακρίδα, που χανόταν σιγά σιγά

από τα μάτια του.
Δεν είχε προλάβει να τη ρωτήσει αν ήθελε
κάτι, οτιδήποτε, έτσι για να ανταποδώσει τη
βοήθεια που του πρόσφερε.
Ένας αναστεναγμός ανακούφισης
ακούστηκε και ένα γλυκό συναίσθημα

τον πλημμύρισε.

19