Page 23 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

Ο Σκαθαρούλης, μόλις είχε συνειδητοποιήσει
πως υπήρχαν οι “φύλακες”,
εκείνοι οι φίλοι, που εμφανίζονται για λίγο,
χωρίς να σου ζητήσουν τίποτα.
Εκείνοι, που με μια κουβέντα τους, με μια
κίνηση τους, σε βγάζουν από το αδιέξοδο και

σε οδηγούν στο μονοπάτι σου.
Ένιωθε μια απροσδιόριστη χαρά. Κάτι μέσα
του, τού έλεγε πως δεν ήταν μόνος
σε αυτό το ταξίδι.

Ένιωθε πως ένας φύλακας ήταν μαζί του,
μια Λήδα, έτοιμη να τον προστατέψει από
κάθε Λαγουδέλη.

Καθώς έκανε αυτές τις σκέψεις,
το μικρό κόκκινο σκαθάρι ένιωσε να τρέμει η

γη κάτω από τα πόδια του.
“Ααα, γιατί κουνιέμαι;” ψέλλισε το σκαθάρι
με τρεμάμενη φωνή, καθώς προσπαθούσε να
ισορροπήσει πάνω στο πράσινο φύλλο.
Κοίταξε γύρω του με απορία.

Το μέρος δεν έμοιαζε ούτε με ζούγκλα, ούτε
με έρημο. Τα πάντα γύρω του γυάλιζαν και
τα δέντρα φαίνονταν ανάποδα!
“Πού βρίσκομαι;” φώναξε, κοιτάζοντας γύρω
του με απορία.
“Βρίσκεσαι στη Λιλαλίμνη”, απάντησε

το νούφαρο.

20