Page 15 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

“Με συγχωρείς, δεν το ήθελα”, αποκρίθηκε
το μικρό σκαθάρι.
“Ελπίζω να μη σε πόνεσα. Σ’ ευχαριστώ που
με άφησες να κοιμηθώ.
Είχα καιρό να νιώσω τόσο όμορφα”.
“Φαινόσουν πολύ κουρασμένος και δεν ήθελα

να σε ξυπνήσω”, απάντησε το λουλούδι.
“Με λένε Μωβούλα, γιατί το χρώμα μου είναι
μωβ. Εσύ ποιος είσαι;”
“Εγώ είμαι ο Σκαθαρούλης”, είπε με χαρά το

κόκκινο σκαθάρι. “Είμαι μανιτάρι και η μαμά
μου είναι η Μανιτίκα.
Άφησα την κοιλιά της, για να ανακαλύψω τον
κόσμο και να κάνω νέους φίλους σαν εμένα.
Όμως, μέχρι στιγμής, δεν έχω συναντήσει
άλλο μανιτάρι”.

Η Μωβούλα τον κοίταξε και χαμογέλασε.
“Είναι ωραίο να γνωρίζεις νέα μέρη και
πλάσματα διαφορετικά από εσένα.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μανιτάρι, για
να γίνετε φίλοι. Η διαφορετικότητα είναι

πολύ σημαντική. Θα το καταλάβεις, όσο θα
ταξιδεύεις. Για την ώρα, μπορείς να μείνεις
κοντά μου, όσο θέλεις”.
“Λες αλήθεια;”, ρώτησε χοροπηδώντας
ο Σκαθαρούλης.
“Και τι θέλεις ως αντάλλαγμα;

12