Page 13 - Η Χρυσή Βροχή

Μπορεί, βέβαια, να τσακωνόταν πολλές
φορές με τους γονείς της και να μη
συμφωνούσαν μεταξύ τους όμως δεν ήταν

σίγουρη, εάν πράγματι δεν ήθελε να τους
ξαναδεί. Έπειτα, δε γνώριζε που βρισκόταν,
ούτε πως θα ήταν η ζωή της εδώ.

Κι αν άλλαζε γνώμη; Θα μπορούσε να
επιστρέψει;
Η Μάνα παρακολουθούσε τη Δήμητρα και

διάβαζε όλες τις σκέψεις της, χωρίς όμως να
της δώσει κάποια απάντηση.

“Και τώρα φεύγω. Θα μείνεις για λίγο μόνη
σου” της είπε και χάθηκε το ίδιο αθόρυβα,
όπως ακριβώς είχε εμφανιστεί.

Η Δήμητρα έμεινε μόνη, παρατηρώντας τον
εαυτό της να αιωρείται στο κενό.
Δε μπορούσε να καταλάβει εάν το σώμα της

την ακολουθούσε. Δεν το έβλεπε.
Καταλάβαινε όμως πως τα μάτια της έμεναν
ορθάνοιχτα, ώστε να βλέπει το απέραντο

κενό, που απλωνόταν τριγύρω της.

Κανένας δε γνωρίζει πόση διάρκεια έχει η
αιώρηση σε εκείνο το μέρος. Ίσως αιώνες,
ίσως δευτερόλεπτα.

10