Page 30 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

“Δηλαδή είμαστε φίλοι;” ρώτησε
ο Σκαθαρούλης.
“Και βέβαια είμαστε” απάντησε ο Ρίφι
κουνώντας τα μουστάκια του.
Έτσι, οι δύο φίλοι βρέθηκαν κοντά
στα άγρια άλογα,

γνώρισαν τον Τσίκο το αγριοκάτσικο,
την Τίνα την αλεπού, τη Λούλα την
πεταλούδα, τη Μάρα την αγκινάρα και ένα
σωρό ακόμα νέους φίλους.

Όταν βράδιασε μαζεύτηκαν όλοι γύρω από
τον Σκαθαρούλη και του ζήτησαν να τους
διηγηθεί τις περιπέτειες του.
Έτσι κι έγινε. Τους μίλησε για τη Μανιτίκα
και τη στρογγυλή κοιλιά της, για τα
τσιμπούρια που δεν ήθελε να ξαναδεί ποτέ

ξανά στη ζωή του και για
την αγαπημένη του Μωβούλα.
Είπε και άλλα πολλά, μέχρι που τους πήρε
όλους ο ύπνος αγκαλιά.
Οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη

με παιχνίδι και γνώσεις.
Πόσο του θύμιζαν τη Λιλαλίμνη και τον
Νουφαρίνο όλα αυτά; Πόσο τυχερός ένιωθε
που γνώρισε και άλλους φίλους, έτοιμοι να
του ανοίξουν την καρδιά τους και την
αγκαλιά τους;

27