Page 43 - Η Χρυσή Βροχή

Το βουητό που ακουγόταν ασταμάτητα
γύρω της, έκανε τη Δήμητρα να ψελλίσει:
“ησυχία! Με ζαλίσατε…”.

Ο λαιμός της ήταν στεγνός και τα μάτια της
έμοιαζαν να αρνούνται κάθε εντολή του
εγκεφάλου της, που τους ζητούσε να

ανοίξουν, ώστε να δουν τι συμβαίνει.

“Ανοίξτε, κάντε χώρο, το κορίτσι επιτέλους

συνέρχεται!” φώναξε μια καλοσυνάτη κυρία,
καθώς της έκανε αέρα με τη βεντάλια της.
“Έλα, κορίτσι μου, και μας τρόμαξες!”
πρόσθεσε ένας νεαρός, που μάλλον ήταν

συμμαθητής της.
“Τι συμβαίνει;” ρώτησε η Δήμητρα γεμάτη

απορία, κοιτάζοντας τον κόσμο που είχε
μαζευτεί γύρω της.
Ένας κύριος με ένα κόκκινο καπέλο την

πλησίασε και απάντησε με έντονη φωνή:
“Λιποθύμησες και έπεσες επάνω μου! Σε

φέραμε εδώ με την ελπίδα να συνέλθεις
γρήγορα, όμως εσύ κοιμόσουν του καλού
καιρού! Ειδοποιήσαμε και το ασθενοφόρο

αλλά ακόμα έρχεται!”.

40