Page 42 - Η Χρυσή Βροχή

Η Δήμητρα άκουγε τις λέξεις που έφταναν
στα αυτιά της, όμως ένιωθε, για ακόμη μια
φορά, πως ο νους της δε μπορούσε να τις

επεξεργαστεί.
Ταυτόχρονα, ένιωθε πως οι λέξεις δεν είχαν
καμία σημασία.

Δεν χόρταινε να παρατηρεί το φως γύρω της.
Ένιωθε πως ήθελε να μεταμορφωθεί σε ένα
μικρό πουλί και να χαθεί μέσα σε αυτό το

μοναδικό φως.
Σκεφτόταν πως, αν ήταν να πεθάνει, ας

γινόταν ετούτη τη στιγμή.
Τόσο όμορφα ένιωθε. Τα βλέφαρα της
άρχισαν να βαραίνουν. Οι χτύποι της

καρδιάς της άρχισαν να χάνουν το ρυθμό
τους, έγιναν πιο αργοί, μέχρι που
σταμάτησαν εντελώς.

Ο χρόνος της Δήμητρας στον Κόσμο της
Γαλάζια Φωτιάς είχε μόλις τελειώσει.

39