Page 36 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

“Μανιταρήλιε”, είπε ο Ηλιόσπορος, “μήπως
ήρθε η ώρα να γίνεις πάλι
ο Σκαθαρούλης;”
Το μικρό σκαθάρι κούνησε το κεφαλάκι του
χωρίς να κοιτά τον φίλο του.
“Άκουσε με, μικρέ μου φίλε”, είπε ξανά

το ηλιοτρόπιο.
“Το παιχνίδι μας ήταν πολύ όμορφο, για όσο
κράτησε. Όμως, κανένα πλάσμα στη φύση
δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο

από αυτό που είναι.
Να αγαπάς τον εαυτό σου για αυτό που είσαι
και όχι για κάτι άλλο που θα ήθελες
να είσαι.”
Ο Σκαθαρούλης δεν κατάλαβε τι ακριβώς
ήθελε να πει ο φίλος του, όμως ένιωσε

ευγνωμοσύνη για την κατανόηση.
Ο Μανιταρήλιος ενημέρωσε ο ίδιος έναν έναν
τους φίλους του για την απόφαση του
Σκαθαρούλη να συνεχίσει το ταξίδι του.
Τα ηλιοτρόπια έκαναν γιορτή,

αποχαιρέτησαν τον μικρό τους φίλο και
του ευχήθηκαν καλό ταξίδι.
Ο Ηλιόσπορος ήταν πολύ λυπημένος, που θα
αποχωριζόταν το μικρό σκαθάρι, όμως,
γνώριζε καλά πως τίποτα δεν κρατά
για πάντα.

33