Page 5 - Η Χρυσή Βροχή

Είχε σχεδόν φτάσει στη στάση του
λεωφορείου, όταν το κόκκινο όχημα με τον
αριθμό επτά ογδόντα οκτώ πέρασε ξυστά από
μπροστά της. Μόλις είχε χάσει το λεωφορείο!
Ασυνάρτητες λέξεις έβγαιναν από το στόμα
της καθώς δεν μπορούσε να συγκρατήσει το

θυμό της. Όσο και να έτρεχε προς την
επόμενη στάση, δεν θα προλάβαινε το
λεωφορείο.
Με απογοήτευση κάθισε στο άδειο παγκάκι.
Όλοι είχαν πάρει το λεωφορείο τους, εκτός

από εκείνη. Ασυναίσθητα, οι σκέψεις της
έτρεξαν στο πρώτο μάθημα της ημέρας.
Ένα περίεργο χαμόγελο απλώθηκε στο
πρόσωπο της. Θα έχανε το μάθημα της
φυσικής και μαζί μ’ αυτό, δεν θα έβλεπε τον

καθηγητή που τόσο αντιπαθούσε.
Αυτό ήταν το ευχάριστο νέο της ημέρας.
Όμως, υπήρχε και το τίμημα: η απουσία!
Η Δήμητρα είχε χάσει τον λογαριασμό των
απουσιών της. Είτε ήταν από το λεωφορείο,

που έφευγε χωρίς εκείνη είτε από κοπάνες με
τους φίλους της, ο αριθμός τους αυξάνονταν
επικίνδυνα. Φοβόταν πως το νέο θα έφτανε
γρήγορα στ’ αυτιά των γονιών της και τότε θα
γινόταν το “έλα να δεις” στο σπίτι.

2