Page 44 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

Όσο ο καιρός περνούσε, τόσο πιο πολύ
σε καμάρωνα και χαιρόμουν που
μεγάλωνες μαζί μου.
Τι σημασία είχε που δεν ήσουν μανιτάρι
σαν εμένα;
Ήσουν και θα είσαι ο μικρός μου σπόρος και

αυτό δεν αλλάζει με τίποτα.”

Ο Σκαθαρούλης άκουγε με προσοχή τα λόγια
της μαμάς Μανιτίκα και θυμήθηκε πως
σε όλο το ταξίδι,

όλοι του έλεγαν πως είναι σκαθάρι και
εκείνος απαντούσε πως είναι μανιτάρι.
Θυμήθηκε και τα λόγια του φίλου του
Ηλιόσπορου:
«να αγαπάς τον εαυτό σου για αυτό που είσαι

και όχι για κάτι άλλο που θα ήθελες
να είσαι».
Το μικρό σκαθάρι ένιωσε ένα συναίσθημα
αγαλλίασης και αγκάλιασε,
με όση δύναμη είχε, τη μαμά Μανιτίκα.

“Μαμά μου, πόσο τυχερός είμαι που
σε έχω μαμά.
Πόσο τυχερός είμαι που είμαι σκαθάρι!
Αν ήμουν μανιτάρι σαν εσένα, δεν θα είχα
κάνει αυτό το υπέροχο ταξίδι!”

41