Page 46 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

Οι ώρες κύλησαν σιωπηλά.
Απόψε όλα έμοιαζαν διαφορετικά.
Η πανσέληνος φώτιζε τα πανύψηλα δέντρα,
ενώ, εδώ και εκεί, ακούγονταν
τιτιβίσματα της νύχτας.
Ο Σκαθαρούλης απολάμβανε και πάλι τη

ζεστασιά στη κοιλιά της μαμάς του και
άκουγε τους ήχους της καρδιάς της.
Παρατηρούσε το ολόγιομο φεγγάρι και το
χρυσό φως, που απλωνόταν παντού.
Ήθελε να ρουφήξει όσο περισσότερο

φεγγαρένιο φως μπορούσε.
Σε λίγο το μανιτάρι θα γινόταν πάλι
στρογγυλό και θα έκλεινε το μικρό κόκκινο
σκαθάρι μέσα του.
Θα γινόταν πάλι σπόρος και θα έπαιρνε μαζί

του όλες τις γνώσεις που απέκτησε
στο ταξίδι του.
Μετά από καιρό, ποιος ξέρει πόσο, το
στρογγυλό μανιτάρι θα άνοιγε διάπλατα και
ένας νέος σπόρος θα ξεπεταγόταν.

Θα έκανε και εκείνος το ταξίδι του.
Και θα ανακάλυπτε, με τη σειρά του, τη μόνη
αλήθεια βαθιά μέσα του.

Την αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.

=========
Τ Ε Λ Ο Σ
=========

43