Page 42 - Το Κόκκινο Σκαθάρι
P. 42
Η συγκίνηση ήταν έντονη, όμως, η ώρα του
αποχαιρετισμού είχε έρθει.
Ευχαρίστησαν τη Μωβούλα για τη ζεστή
φιλοξενία της και ξεκίνησαν το ταξίδι τους
για τον τελικό προορισμό.
Ο Σκαθαρούλης ξεχώρισε από μακριά
το μπλε ραδικοφάσουλο, όμως προτίμησε
να μην μιλήσει.
Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να ξαναδεί
τσιμπούρια στη ζωή του!
Συνέχισε να θαυμάζει τη φύση γύρω του, έως
ότου είδε από ψηλά το ομορφότερο μανιτάρι
του κόσμου όλου.
“Ρίκα, Ρίκα! Φτάσαμε!
Nα η μαμά μου, η Μανιτίκα!”
Η Μανιτίκα ακούγοντας τη φωνή του
Σκαθαρούλη, ένιωσε απέραντη χαρά και
ανακούφιση που ο μικρός της σπόρος
είχε επιστρέψει.
“Γλυκέ μου Σκαθαρούλη, πόσο μεγάλωσες!
Σίγουρα θα έχεις πολλά να μου πεις”,
είπε η Μανιτίκα ανοίγοντας την αγκαλιά της.
Το κόκκινο σκαθάρι σχεδόν τρέχοντας,
κούρνιασε στη ζεστή αγκαλιά της μητέρας
του, χωρίς να πει κουβέντα.
Πόσο του είχε λείψει!
39
