Page 31 - Η Χρυσή Βροχή

“Μοιάζει με δέντρο με άπειρα κλαδιά.
Όμως, δεν μπορώ να διακρίνω με σιγουριά
τον κορμό…”, σιγοψιθύρισε το νεαρό κορίτσι,

που δε μπορούσε να καταλάβει, γιατί η
σφαίρα της δονούνταν τόσο δυνατά.
“Είναι το Δέντρο των Ψυχών”, απάντησε η

Αστερομάνα. “Τα κλαδιά που βλέπεις, είναι
ενωμένες Ανώτερες Ψυχές, όσες λυτρώθηκαν
από τα εφήμερα ταξίδια τους.”

Η Δήμητρα την άκουγε με απορία, λες και η
Μάνα μιλούσε σε άλλη γλώσσα.

“Τι σημαίνει εφήμερο ταξίδι;” ρώτησε δειλά.
“Κάνουν και οι άνθρωποι τέτοια ταξίδια;”
Το κορίτσι από τη Γη δεν έλαβε καμία

απάντηση.
Η σφαίρα της συνέχισε να δονείται καθώς
εκείνη παρατηρούσε αχόρταγα την εικόνα

που απλωνόταν μπροστά της.
Τελικά, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της,
πήρε την απόφαση να μη δώσει απάντηση

στον εαυτό της.
Θα παραμέριζε τη λογική και θα αφηνόταν

στη δόνηση που ένιωθε μέσα της.

28