Page 4 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

Κάποτε, σε μια μακρινή εποχή, υπήρχε ένα
μέρος, όπου όλα έμοιαζαν παραμυθένια. Τα
δέντρα ήταν πανύψηλα, με πλούσιο
φύλλωμα, που κυμάτιζε σε κάθε φύσημα του
ανέμου. Σε κάθε κίνηση τους, ένας
σαγηνευτικός ήχος απλωνόταν παντού,

συνοδευόμενος από μια ευωδία, που όμοια
της δεν υπήρχε πουθενά. Ανάμεσα στους
κορμούς των δέντρων, φύτρωναν εδώ και εκεί
στρογγυλά, πορτοκαλοκίτρινα μανιτάρια,

που σε κάθε πανσέληνο άλλαζαν χρώμα.
Γίνονταν χρυσά και άνοιγαν διάπλατα,
αφήνοντας την καρδιά τους να χτυπά δυνατά
και να λάμπει κάτω από το φως
του φεγγαριού.
Μέσα σε ένα τέτοιο στρογγυλό μανιτάρι,

ζούσε ένα μικρό, κόκκινο σκαθάρι.
Μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, ακούγοντας τους
χτύπους της καρδιάς του, πιστεύοντας πως
και εκείνο είναι μανιτάρι. Όταν μεγάλωσε
αρκετά, ένιωσε την ανάγκη να τεντώσει τα

ποδαράκια του, να βγει έξω και να
ανακαλύψει τον κόσμο.
“Μαμά, μεγάλωσα!”, φώναξε με
ενθουσιασμό ένα πρωί.
“Ήρθε η ώρα να αφήσω τη στρογγυλή κοιλιά
σου και τη ζωηρή καρδιά σου.

1