Page 25 - Η Χρυσή Βροχή

“Δή-μη-τρα-πες-μας-την-ευ-χή-σου”
“Δή-μη-τρα-πες-μας-την-ευ-χή-σου”
“Δή-μη-τρα-πες-μας-την-ευ-χή-σου”

Το νεαρό κορίτσι ένιωθε την κάθε συλλαβή
να την τραντάζει, λες και κάποιος την
κρατούσε από τους ώμους και την πίεζε να

απαντήσει.
Οι λέξεις εγκλωβίζονταν στον λαιμό της.

Προσπαθούσαν με κόπο να γίνουν ήχος και
να ελευθερωθούν μέσα από το στόμα της.
Ένιωθε να πνίγεται. Της ήταν τόσο δύσκολο
να ευχηθεί. Ποτέ δεν πίστευε στις ευχές.

Ποτέ δεν πίστευε στη δύναμη τους.

“Θέ…θέλω να μάθω να ονειρεύομαι”,

απάντησε η Δήμητρα διστακτικά, ενώ
σιωπηλά δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα
μάτια της, χωρίς η ίδια να το

συνειδητοποιήσει.
Οι τρεις όμορφες νεράιδες άρχισαν να
χοροπηδούν, γύρω-γύρω στο στόμιο του

πηγαδιού τραγουδώντας ρυθμικά:

“Η-Δή-μη-τρα-έ-χει-ό-νει-ρα”

“Η-Δή-μη-τρα-έ-χει-ό-νει-ρα”
“Η-Δή-μη-τρα-έ-χει-ό-νει-ρα”

22