Page 17 - Το Κόκκινο Σκαθάρι

Το λουλούδι χαμογέλασε, άφησε ένα γλυκό
άρωμα να τυλίξει το μικρό σκαθάρι και του
ευχήθηκε καλό ταξίδι.

Ο Σκαθαρούλης συνέχισε να περπατά,
άλλοτε σε χωματόδρομους, που σε εκείνον
φάνταζαν με ερήμους,

και άλλες φορές ανάμεσα σε ψηλά χορτάρια,
γεμάτα δροσοσταλίδες, που έπεφταν πάνω
του και τον έκαναν μούσκεμα.
Στο μυαλό του τριγυρνούσαν τα λόγια
της Μωβούλας.

“Τι να εννοούσε άραγε, όταν μιλούσε για την
διαφορετικότητα; Μήπως θα συναντούσε
διαφορετικά μανιτάρια από εκείνον; Μήπως
δεν θα ήταν κόκκινα;”
Η αλήθεια είναι όμως, πως όσο κι αν
προχωρούσε, δεν είχε καταφέρει ακόμα να
συναντήσει κανένα μανιτάρι σαν εκείνον.

Η απογοήτευσή του και ο πόνος στα
ποδαράκια του από το ατελείωτο περπάτημα
τον οδήγησαν κάτω από ένα δέντρο, όπου

αποφάσισε να ξεκουραστεί.

14